De eenvoudige schildersezel bestaat al veel langer dan wij denken. De eerste keer dat er gesproken werd over een schildersezel is in het encyclopedische boekwerk van Plinius de Oudere in 77 na Chr., de Naturalis Historia. 

Gedurende de 12de eeuw gebruikte monniken tafelezels zodat zij hun geïllumineerde manuscripten accuraat konden schilderen. In de 13de eeuw werd het schilderen op canvas heel populair en ontwikkelde de schildersezel zich uiteindelijk tot de ezel die wij nu kennen. In de 15de eeuw kon verf worden bewaard, waardoor de schildersezel zich verder ontwikkelde in een draagbaar model.

De naam “schildersezel” komt van de ezel die wij als lastdier gebruikten en in ons geval de canvassen of tekenborden draagt terwijl wij schilderen. De twee verstelbare modellen zijn het H-vormige frame en de driepoot. De eerste is een stevige, meestal zware standaard die geweldig is voor werken in een atelier. Het kan grote en zware kunstwerken perfect ondersteunen. De driepoot is lichter en staat op drie uitschuifbare of inklapbare poten. Aangezien deze zeer licht is, kan de driepoot makkelijk gedragen worden en wordt vaak een veldezel genoemd.

Een ander type veldezel is de Franse schildersezel die een speciale ruimte voor penselen en verf heeft. U kunt dit schildersezel dragen als een koffertje en het is speciaal ontwikkeld om te dragen. Ezels om kunstwerken te tonen zijn vaak van een eenvoudig ontwerp en gebouwd voor stabiliteit. Ze zijn bedoeld om uw werk tentoon te stellen dus zijn in verschillende gewichten en maten. De schildersezel is niet alleen een belangrijk instrument in het arsenaal van de kunstenaar maar is ook op veel beroemde kunstwerken te zien, met name op zelfportretten.

Zowel Van Gogh als Picasso hebben hun schildersezel in hun werk weergegeven.